Diyecektim

Çöle alışkın mizaçları bile telâşa düşüren o cehennem ağzı Ağustos Ramazanı günlerde neredeyse taşlar tutuşacak, sular alev alacakken, "Su Eşiği" diye bir yazı yazacaktım. Ey benim şehrim, diyecektim.

Suyun kıyısında kurulmuş çileli kentim. Ramazan ortasında sigarasını tüttüren tiryakiye başını çevirip bakmamayı başarsa da iftar vakti hâlâ sokaklarını boşaltan, trafiğin gürültüsünü dindirerek bana bir deniz uğultusu armağan eden şehrim.

Şimdi Ramazan ayındayız, açlığı hele susuzluğu daha iyi anladık, diyecektim. Bütün evrene dağıtılmış can'ın kutsal olduğunu, bu yüzden can taşıyan en küçük varlığın bile yaşamaya hakkı olduğunu, bu hakkı gözetmenin de bir insanlık sorumluluğu olduğunu seslenecektim. Sokaktaki sahipsiz hayvanlar susuzluktan kördüğüm. Trabzon kapısının önüne bir tas su koymayı başarırsa, çözülmeye başlayacak bu düğüm. Çünkü bir tas su bir bilinç halidir, şehir o bilinçle niyetini belli edecek. Haydi Trabzon, su eşiğini aş, diyecektim. Ağzı var dili yok bu hayvancıkların, yaşama alanları kalmamış, hayat mücadelesinde peşinen mağlup bu itilmiş kakılmışların içler acısı hali insanlar onları anlamadan çözülmeyecek. Şu katlanılmaz susuzluğa bu ayda bizi gönüllü katan İrade hatırına, bir tas su dilenecektim.

İnsanın insana, insanın hayvana, insanın bir dal parçasına şuurlu zulmünü anlayamayan ben, iyilik karşısındaki komikleşen bağlılığıyla Budala Prens Mişkin'e yöneltilen eleştiriyi üstüme alacaktım sonra: "Ama dostum siz dünyanın cennet olmasını istiyorsunuz". Doğru. Çünkü aslen oralıyım. Yoksa böyle acı çekmezdim.

Ama dünya cennete hiç de benzemeyecekti. Sitem edecektim: Hani alırken çok sevmiştiniz. Cins! Sizin de olsun bir tane! Güzel tüylerini taramış, sevginize alıştırmış, bir baş okşamasına bütün sadakatini ipotek etmiştiniz. Peki ne oldu şimdi? Hevesiniz mi geçti ki en sudan sebeplerle getirip ortaya bıraktınız. Otomobilinize aldınız son kez. Biraz yol gittiniz. Kapıyı açıverdiniz. Kimsesizliğin, tümüyle yabancısı olduğu yabanıl bir hayatın, dilini bilmediği bir savaşın ortasına usulca ittiriverdiniz. Arkanızdan baktı. Dönüp geleceksiniz sandı. Hani oyunlarınızdaki gibi. Gizlendiğiniz yerden çıkacağınızı. Gelmediniz.

Ama biliyor musunuz ki sizin bırakıp da gittiğiniz sağlıklı, parlak tüylü, mutlu hayvancıklar benim gözümün önünde günden güne eriyip gittiler. Şu anki hallerini görseniz tanımazsınız bile. Bu o mu? Tanımanız için yaralarını göstermesi yeter mi? Yaralarına ben bakıyorum şimdi. Benim gözlerim sizinkilerden keskin. Ama ben tek başıma yetemem. O kadar çok şeyle tek başına mücadele etmem gerek ki.

Allah'ın yarattığının kendi doğal döngüsünde değil, insan elinden bu suni bozuluşuna isyan ettiğimi. Bunca acıyla dolu dünyada "Bu kadar acı beni bozar" dediğimde Belkıs uyarmasa. "Bu kadar acı bazen de inşa eder" demese. Düştüğüm hava boşluğundan bu kez kurtulamayacaktım. Şimdi "sevmenin bir iddia olduğunu, isbatı gerektiğini" her zamankinden çok fark etmişken. Demiş ya Edip Cansever: Ne gelir elimizden insan olmaktan başka.

DİYECEKTİM. DİYEMEDİM.

Evinde bembeyaz bir kedi besleyen, siyahlar giymeyi seven bir kadındım ben. Bu yazıyı da böyle bitirmeyecektim. Ama yazan yazmış. Nerden bilebilirdim? Benzer bir "Şirin" hikâyesini dinledikten sonra ben de helâllik dilemiştim ya senden: Aybar, demiştim, sana iyi baktım. Elimden geleni ardıma komadım. Aç bırakmadım, susuz bırakmadım, esirgemedim sevgimi. Gerçi üzerimden onca keder geçerken ateşin yanında sen de alazlanmışsındır mutlaka. Ama bilerek bir kötülük etmedim sana. Kıyamet günü davacı olma benden.

Şimdi. Sırtına iğne oyalı tülbendim, boynuna saç bandım. Kucağına, benim en sevdiğim senin oyuncağın. Minik bir çam fidanının altındasın sen. Yaralı bir gülüşüm ben.

Bunca sevginin bir anda anıya dönüşmesi zoruma gidiyor. Dedikleri gibi, daha ne olsun, en kıymetli şeye mi dönüştün sen? Doksan yaşına gelen bir insanın anılarından başka bir şeyi kalmaz, he mi? Acı diner, gözyaşı da. Özlem bile azalabilir de bir tek anılar mı kalır yerli yerinde?

Peki!